Neyin nesidir bunca yanılgı?

Düş kuvözünde can çekişen bir varlık.

Salkım söğütlerle örülü önüm

Arkamda ne yasak ne infaz ne de tuzak

İçine düşülesin aşkın mağdur ve mağrur yakası

Hicabı eken bir disiplin

Oysaki sevgiyle büyümemiş miydik biz?

 

 

 

 

 

Her düş bir yenilgiydi

Aslında yenilgiden başlamalıydık işe:

Ne işveli ne sıra dışı

Layığı ile sevmeye dair bilinmeze dönük her hece.

Kayıpların meali idi tükenmek bilmeyen kalem

Aşkın da redifi belki tükenmekle iştigal ömrün beyanı

Sır yüklü küfelerde

Serildiğimiz surları belki de yaralı şehrin

Bir yaralı şiir olmaya ne gerek?

En çok da severken düştüysen yere

Ve sevmelere doyamayıp yeniden adımladığın

O coğrafyada saklı sefalet

Elbet iştigal olduğun binlerce nesir ve kelime

Azığa da aldık mı düşleri.

 

Buz kesen mevsim ne kibirli ne esir düne

Güneşin çağrısı emanet ettiğin can Rabbine

Sudan sebeplerle de yaşanmaz madem.

Matem bürüyen gözlerinde evrenin

En mahrem gölgeyi bile kovalarken,

Benlik denen

Kafiye.

 

Elbet bir düş palasıydı şiir

Çatısında özlem

Bodrumunu basan seller gibi

Ruhum nasıl da kanatlanır uçar

Her şiir dilediğimde ve dillendiğinde.

 

Göz ucuyla dahi bakmam saklı emanete

Ne aşkı sererim ne yokluğu yok sayarım

Bir imla hatasından çıkıp da yola

İmha ettiğim bunca yanlış elbet insanlık hatırına.

 

Saltanatını sürdüğün her gün

Oysaki mutsuzluğa sürgün edildiğin ömür

Anlaşılmaz kimi zaman bunca güdü

Esiri olduk madem bir kez gizemin

Kanarken kalem gün ve gece

Kolay mı muhafaza etmek ilk günkü neşeni?

 

Gülümsemeyi özleyen her şiirde saklı rivayet

Reva olmasa gerek bunca yalan hikâye

Elbet en çok kendimizle çatıştığımız bir muhabere

Ölümün dik yakası

Ölümcül bir hevesle dokunurken gök kubbeye

Sürüldüğün kadar dünyadan

Aşk da umut da yerle yeksan

Özlemini duyduğun ne ise sadece saklı o yüce katta.