Card image cap
Boyaci çocuk

Boya sandığında tutuşan masalları var çocuğun. Çocuk dediğime de bakmayın siz elbet unutulmuşluğun mizacıdır içine saklandığı o boya sandığı ve kibirli efendilerin muştuladığı eski bir fırça az evvel dayadılar pervazına düşlerin-pardon boya sandığının üstüne diyecektim ki dilim sürçtü.

 

 

 

Sözcükler yakamoz

Aşk ise masalın ta kendisi

Ne anası kaldı geride

Ne de aşkından tutuştuğu kadına

Uzatamadığı tek dal çiçek

Kimden mi bahsediyorum?

Elbet ölü ebeveynleri boyacı çocuğun.

 

Çaputlar bağlanmış İstiklal’ deki ağaçlara

Hatta tramvay yolunda bile serili onca mizansen

Kimi zaman bir yılbaşı ağacı

Kimi zaman bayramda uçuşan balona denk düşen

Çocukça bir heves de değil ta kendisi

Hele ki çocuk olduğunu

Çoktan unutmuşken çıktığı yolda

Varsa yoksa ekmek parasını çıkarıp

Götürecek tek odalı evinde bekleyen kardeşlerine

Ve nicesi nicesi

Kimseler de paye vermezken içinde yeşeren umuda.

 

Bir başına

Bir de boyalardan elleri lekeli

Gel gör ki;

İlla ki alın teri emeğinin karşılığı

Kimi zaman içten bir dua

Ne zamanki el verse kendi gibi garibin biri

Tam da düşecekken araba yoluna.

 

Aşk bu:

Söylemez söyletir.

Hayat bu:

Yaşamaz yaşattırır

En çok acıyı en çok yalnızlığı

Mazluma sahip çıkan şükür ki bir Tanrı

Sadece sözde kalmaz da

Duaların ve inancın ruhu

Katıksız inanır Rabbine

Hem el veren sadece O değil mi?

Ne zamanki yolu düşse çocuğun anasının kabrine.

 

Yetinmez nicesi yetmez asla kendine

Yâd dahi etmez Rabbini ve de atasını

Varsa yoksa dünyanın malı mirası

Geride kalacak bir hoş seda olsa ne ala

Alacalı düşlerden ne ise düşen payına

Efendinin, haşmetli eşrafının

Elbet ayyuka çıkan bir israf

Mazlumun da ahı kalmaz hani yerde.

 

Yarın bayram

Belki de öbür gün açılacak okullar

Dilemması ömrün gidip geldiği okul yolu

Olsa keşke boyacı çocuğun

Sandukası değil elbet ekmek teknesi onun

Boyacı sandığı

Bazen de küfeyi devirip

Başını dayadığı bir ağaç

Sığındığı en Ulu Dağdan da alamaz gözlerini

Ne zamanki hatırlasa öksüzlüğünü, yetimliğini.

 

Yalanım yok hani:

O çocuk benim çocuğum ve senin ve onun

Hepimiz pay sahibiyiz acılarında çocuğun

Öldürdüğümüz düşleri belki de

Miras mı kalacaktı bizlere?

Elbet varsa bir yarını ve umudu…