Hamal iken Bu Dünyada Bir Şeyleri Taşımanın Onuruyla

   Birkaç gündür yazmak için yol alamıyordum, rüzgârı aldım arkama sürüklenmek bir yere yazarak varmak için, rüzgâr beni oradan oraya savurmadan gönül ilhamım bana yetişti, tüm olumsuzluklara karşı sabırlı olmamı söyledi. Sabırla beklerken yazmaya başladım yeniden. Bazen iç sıkıntısı olumsuzlukların getirisiyle yazmak çok zor oluyor! Küçük laptop’um arızalananınca, kendimi adeta çıplak yalnız hissettim! Gerçekten alışkanlıklardan vazgeçmek çok zor oluyor, her ne kadar daha önceden şöyle yapılsa böyle yapılsa diye söylenirken kazın ayağı öyle değilmiş anlaşılmış oldu! Sıkıntıların yumağı olumsuzlukların zorluğuyla birleşince, sanki yüreğime yaman amcaların öküzü oturdu, şimdi ilhamın gönlüme fısıldadıklarıyla, yazmaya yolu aşmaya devam ediyorum yazmakla…
 
  Yazmak, bizim için güzel sözlere gülümsemelere giden yolda bir yolculuk değil mi? Gönüllerle buluşmak için, işte bu nedenle birkaç gündür olan yalnızlığıma iç sıkıntıma Rabbimin yardımıyla son verilirken, yolda yürümeye devam ediyorum çok şükür Rabbime. Bunun sancısını bilenler bilir, yoksa yazmak alelade bir durum değildir ki! Varmak için gönüllere yola çıkmak gülümseten söz kelime hecelerle hasbıhal ederek, gülümsemek ve gülümsetmektir yazmak.
 
  Sıkıştıran dar kalıpların arasında ezilmek, bunca kalabalığa rağmen yalnız kaldığımı hissetmek, yazamamanın tutsaklığı içinde kıvranmak hissetmemek yazmamak gerçekten çok zormuş, Rabbimin yardımıyla çok şükür bunu da aştım yazıyorum işte. Planlarım yok iken rutin yazmak hayatın içinde istediklerini yapmak dışında, sanki tüm planlarım alt üst olmuş gibi mahzundum. Hamal iken bu dünyada bir şeyleri taşımanın onuruyla sanki işsiz kalmış gibi üzgündüm, bunu paylaşmak istedim, dua ile aşılmayan yollar dağlar kalmazmış buna vakıf oldum, selamlarımla.
 
Mehmet Aluç