Card image cap
Mavi̇

‘’Gökyüzüyle aramızda

Kuşlar var Allahtan

Mavi sözcüklerden de önce.’’ (H.Ergülen)

 

 

 

Sözcükler, yaralı kanatların mintanına

Eşlik eden devasa bir Tanrının yakarışı;

İzdiham öncesi kükreyen

Bir iniltiden doğan korku belki de

Apışıp kaldığım resimlerde dahi saklı

Sırrı ve laneti

Geviş getiren bir ikram

Kuş cennetinde palazlanan yangın misali.

 

Kükreyen kök hücreleri

Yenilginin:

Sabahına uyandığım ölüm öncesi

Teessüf ettiğim bir sanrı

Kaykıldığım zemin

Hatta ve hatta reşit olmayan

Bir imin telaşı.

 

Mavi badanalı göğün zaferi

Ve işte işkilleniyor kuşların lideri:

Aşk gibi yalnızlık…

Tortusu dibe çöken özlemin

Beyitlere savurduğu öfkesi belki de

Şahit tutulası iblisin,

Kıyamet öncesi sönen feri lanetinin

Kundaklanan her izlekte:

Geniş ölçekli bir ahkâm

Pencerede saklı duran o saksı:

İçinde gagalanmayı bekleyen nice kırıntı

Surdan kaleler

Sırlarla döşenmiş yeminler…

 

Zılgıt yiyen mevsim

Randımanı düşük rahmetin

Az evvel çöktü hüzün bulutları

Hem şehrin üstüne

Hem şiirin ağlayan imgeleri

Belli ki teyakkuz öncesi

Sığındı şair yüreğinde zimmetli sevgisine.

 

Sevdalı ve titrek sesinde mevsimin

Bol bol şakıyan hutbeler:

Miğferi ya da minderi illet bir zeminin

Karaya boyayıp da yeri göğü

Pekişen zahmetin sonlanmak bilmeyen niyeti:

Peşin hükümlü sevdalar

Ve mangal yürekli adamlar

Koşup da aşkın peşinden

Tünedikleri izbede

Bulutlara yağan rahmeti nasıl oldu da göremediler?

 

Minnet etmeyen bir şiir…

Medet uman Rabbinden,

Kendi halinde bir şehir

Belli ki coşkusu ve ufku yüreğin

Kanat açarken sonsuzluğa

Bir damla da olsa yaşına kıyamadı adam

Sevdiği kadının yasına sahip çıkmanın ötesinde

Serildi ayaklarına tabiatın

Ve çiğnendikçe yüreği yeşil çimenin

Kucak açtı ölümün pervasızlığında

Zılgıt yiyen güneşin de öfkesi burnunda.

 

Aşk ve rahmet;

Kökü kuramlara dayanan sevgi ve minnet:

Bir düşün zemini nasıl ki kaygan;

Boca edilesi duyguların kaynağı elbette Rahman.

Göğü kurşunlayan kuşların sedaları

Nemli namelerin sonlanmak bilmeyen hülyası

Na’şına serilesi özlem:

Nasıl ki kucaklandı ve kundaklandı sehven

Tanrısal bir iç çekiş ve melankoli:

Yâd edip maziyi

Yarına çıkmak adına aşkın ve umudun tek dileği…