‘’Başucumda bir sen varsın bir de evren

Saymıyorum ölüp ölüp dirilttiklerimi

Yalnızlığım benim çoğul türkülerim

Ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi.’’(Can Yücel)

 

 

 

 

 

Ümmeti efkârın

Rahmete biat bir aşkla gezindiğim

Gün ve gece savrulmaksa etrafa

Deşifre ettim bir kez giyindiğim

Yalnızlığımı.

El ayak çekilip de kaldığımda gölgemle bir başıma

O bile fazla gelir bunca yalnızlığın kıyılarına vuran

Ölü balıkların gözünde saklı bir ışık misali

Karanlığıma çemkiren.

 

Her yangında son kurtardığımdı yürek

Her ateşte ilk dokunduğum ölü kelebek

Reva görülene binaen

Rivayetler kuşağında kayıp bir yürek

Her uyku vakti içine kapanan lanet

Belki de kabir azabına denk düşen yatak döşek

Unutulmuşluğun kervanı

Kimine göre hayra alamet.

 

Seyyah bir sevinci biriktirip da kumbaramda

Yalan yanlış uzanan eller

Varsa fesatlık içinde kime niyet kime kısmet.

En alasından yaşamaksa

Cefayı sırtlandığım

En belayı def etmek adına sığındığım bir sure

İkazı Rabbin bir sabırla çömeldiğim rahmetin başında.

 

Her acı açısız bir dehliz

Her sevgi ise riyasız bir reddediliş.

Uzamında ömrün nice kâbus

Bitiminde günün kolaysa

Karanlığın izini sür

Yetmedi savur sözcükleri

İlla ki yetinmeyi bil sahip olduğun ne varsa.

 

Her çukur çakır bir düş

Varlıkta saklı gizin de peşine düşüp

El aman demenin meali olsa olsa

Dokunmak adeta en tepedeki yıldıza

Ki ne kibrin saltanatı uzun sürer

Ne yalanla ömür geçer.

 

Kös kös de sevmedik hem

Közüne teslim olduk bir kez sevdanın

Korunu tuttuk elimizle

Küsmedik de durduk yere gölgelere

Ve kaçmadık kendimizde

Her yandığımızda yattık yatak döşek

İşinin ehli her sevgide eridik ve yetindik

Bilinmezi içip bilindik ne varsa

Sökün etti ruhumuzdan

Çetrefilli değildi hayat madem

Çayın deminde yaşlandık

Aşkın deminde yaslandık sevdiğimize

Ve ısrarla sevdik inandık da.

 

Olmazın oluru bir şiiri ince eleyip

Geçirdik hüzünden

Kanamalı bir geceydi en mahrem

Ölümlü bir zamanın izdivacı şairle

Göğün tanıklığında uçtuğumuz nasıl da aşikâr

Azığa aldığımız düşe rahmet okuduğumuz kadar.

 

Koruduk da adımızı, şerefimizi

Kirli bir tokmağa da dokunmadan

Uçan kuşun dahi ruhu duymadan

Teslim olduğumuz aşk, asalet ve maneviyat

Gözümüzle yeşerdik solduk

Gönlümüze ektik var olduk

Varlık denen tek zerreyle demir attık aşka

Saltanatını sürdüğümüz yalnızlıkla

Peyda oldu şiir ve gizem

Andıkça aşkı layığıyla

Toz kondurmadık ruhta saklı devasa yalnızlığa.